Jak zwykle opieka i świetne konie Magdy i Ibrahima z dawały radość ale i wymagały wiedzy bo to wszystko ogiery. Na początku kwiki i naskakiwanie zadem. Potem treningi z ziemi i już galopady na kantarkach. 😊

Ja dostałem ogiera Prince i jak przystało na „księcia” to szef szefów. Chciał wszystkimi zarządzać kuląc uszy. Zawsze wzrusza mnie to jak poprzez komunikację i prace nad relacjami uzyskuje się konia wsłuchanego w nas.

Po 2 dniach na moją komendę stał na plaży nie przywiązany pomiędzy innymi ogierami i kleił się do mnie na wolności. Na wieczornym spacerze brzegiem morza szedł przy moim ramieniu gaworząc cały czas jak niemowlak. Spoglądając mi w oczy pomrukiwał, pochrząkiwał, pokwikiwał, dziamgał i od nowa. 😊 To jedna z piękniejszych chwil w której on nie tylko chciał być ze mną ale chciał mi ewidentnie coś opowiedzieć. 😊 Ach, ile bym dał aby zrozumieć co on opowiadał.

Na cordeo, kiedy nie mamy niczego do kontroli konia, w galopie i kłusie, prośbę o tempo rozumiał od dosiadu pytając cały czas co robimy pomimo galopujących obok koni. Pożegnanie w stajni i wyjeżdżamy obok boksu Princa. Poprosiłem Ibrahima aby stanął i zawołałem „Princ!”. Odwrócił łeb i zarżał tak, że musiałem schować oczy.

Wyjazd do Maroko to była chyba najbardziej szalona i spontaniczna decyzja jaką kiedykolwiek podjęłam, a definitywnie okazała się jedną z lepszych. Wszystko było super, począwszy od obozu i ludzi w nim, przez konie i naszą super ekipę.

Koń z którym przyszło mi pracować wzbogacił mnie o nowe doświadczenia i bardzo sprawdził poprzednie umiejętności, jednak od początku czułam, że dobrze się dobraliśmy. Praca z nim była samą przyjemnością, a otoczenie w którym mieliśmy zajęcia dodatkowo umilało nam czas.

Oprócz koni i zajęć z nimi mieliśmy wspaniałe zajęcia i dodatkowe atrakcje takie jak surfing czy jazda na wielbłądach lub możliwość zwiedzania pobliskich miasteczek i kosztowanie lokalnej kuchni.

Wszystko to zostanie mi w pamięci na długo i cieszę się że miałam możliwość uczestnictwa w tym obozie! JNBT jesteście najlepsi!

Wrażenia z Maroko ciężko opisać, bo było ich aż tak wiele. Pierwsze - nie do zapomnienia, kiedy przyjechaliśmy w nocy, a tu rano budzimy się z widokiem na ocean, pasące się osiołki i góry.

Konie czyli araby pomieszane z berberami, pełne energii, wytrwałe i przede wszystkim dzielne. Praca z ziemi na brzegu przy oceanie - marzenie i chyba wszystkich zaskoczyła lekkość, ekspresyjność i nastawienie tych koni.

No i w końcu ćwiczenia, skoki, galopy po plażach, jazda po trudnym terenie, wydmy, klify, zbocza - jednym słowem działo się i pan Andrzej nam nie popuszczał! Na początku wędzidła i kontrola tempa, komunikacja, ugięcia pionowe i poziome, potem kantarki, a na końcu już cordeo. Kto nie był niech żałuje!